Nu we nog midden in de coronatijd zitten, al denken sommige mensen al aan afbouwen, en je wordt gevraagd eens een tussenbalans op te maken, dan geeft dat wel stof tot nadenken. Hoe ervaar je deze tijd en is het vergelijkbaar met wat je al eens in je leven hebt meegemaakt? Als je wat ouder bent heb je wat meer vergelijkingsmateriaal. Voor jonge mensen is het wellicht de eerste keer dat ze zoiets intens meemaken. Maar zelfs als je al wat langer meeloopt dan kom je toch tot de conclusie dat deze coronacrisis wel uniek is. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Als we oorlog en de watersnoodramp even buiten beschouwing laten, is het inderdaad ongezien.
Voor ons is het iets gemakkelijker om mee te maken dan mensen die nog midden in de maatschappij staan. Wij hoeven niet meer naar ons werk, we hebben geen kinderen meer waar we zorgen over hebben en onze kleinkinderen hebben hun eigen problemen maar ze doen het goed. In onze familie is niemand ziek, los van de dingen die ze soms individueel aan de hand hebben. Wij kunnen, als het weer het toelaat, en dat doet het prima, er even uit om te fietsen of we gaan even met de auto ergens heen, waar je normaliter niet komt. We zijn nu erg op elkaar aangewezen. Dat is overigens niet verkeerd hoor. Je leest wat meer. Ik heb alle Bomans-boeken weer eens genoten en ook Toon Hermans en ik heb al mijn postzegels geordend. Een dik reservealbum dubbele zegels van Duitsland, dat een beetje door elkaar lag, heb ik op nummer gelegd. Dat kostte een paar weken maar nu ben ik er wel helemaal doorheen. Als iemand nog wat heeft, ik ben dankbaar. Hanneke is weer gaan naaien, jawel, mondkapjes voor de hele familie. Die zien we trouwens af en toe, wij in de tuin en de anderen in huis, op gepaste afstand dus en al waren de anderen jarig, geen contact dus.
Wat we nog meer missen? De Keukenhof, die dicht bleef. De Mattheus Passion, die niet door ging. Onze reis naar de USA, die gecancelled is. Wat we nog hebben? We hebben elkaar nog en we realiseren ons elke dag weer dat dit niet vanzelfsprekend is. We missen onze kerkdiensten en ook al hebben we een digitaal alternatief, het maakt het gemis niet goed. We missen de hugs and kisses, die we zouden willen delen met onze geliefden en vrienden en dat je zomaar even bij iemand kunt aanlopen en wat gedachten kan uitwisselen.
Wat kregen we ervoor terug? Ja, die vraag stel ik toch maar even omdat ook hier iedereen iets kan invullen. Het leven anno 2020 wordt gekleurd door het virus, dat staat op onze levenslijst geschreven en we zullen het ermee moeten doen. Niet in de put gaan zitten dus maar met goede moed proberen er iets van te maken en als dat eens niet gelukt is, heb je morgen weer een kans. Pak die maar en denk dan maar: “eens zal de Betuwe in bloei weer staan”. Als je weet waar dit op slaat, loop je inderdaad al even mee en anders, even googelen.
Jan en Hanneke Sentveld